21 oktober 2020
Het is woensdagochtend, halverwege de herfstvakantie, en ik zet net een bakje fruit neer voor onze zesjarige als de telefoon gaat. “Wie is het, mama?” roept ze een paar keer enthousiast door het gesprek heen, maar haar stem lijkt ver weg. Ik heb namelijk de arts aan de lijn. Ze heeft de uitslagen voor me van de onderzoekjes die ze bij Nova hebben uitgevoerd en weten waardoor het misging.
Mijn hart zakt vier etages. Waar ik net eigenlijk best vrolijk aan tafel zat, vliegt de realiteit me direct aan en schieten mijn gedachten alle kanten op. Wil ik dit wel weten? Ja natuurlijk. Toch? Of niet? Want wat kunnen we met deze informatie? Maar misschien is de aandoening erfelijk en moeten de andere meiden hier later ook rekening mee houden.
Ik denk terug aan haar bevalling. De artsen vroegen kort daarna of we bepaalde zaken wilden laten onderzoeken. In eerste instantie reageerde ik wat sceptisch: de kans dat ze daadwerkelijk een oozaak vinden voor het overlijden van je baby in de buik schijnt vrij klein te zijn. Ik wilde mezelf beschermen tegen de teleurstelling als er inderdaad geen antwoorden kwamen. Bovendien was ik ergens bang dat zo’n uitslag ook meer vragen zou oproepen, waar je zonder onderzoek misschien sneller vrede kunt krijgen met wat er gebeurd is.
Na een kort gesprek waarbij we de voors en tegens tegen elkaar afwogen, besloten we uiteindelijk de onderzoeken wel te laten doorgaan. Alles, behalve obductie, omdat ze daarbij daadwerkelijk in het lijfje gaan kijken. Dat vonden we een nare gedachte en dat telde zwaarder dan wat het ons eventueel had kunnen opleveren aan informatie.
Ik haal een keer diep adem en luister naar de vertrouwde stem van de arts. Ze hebben een oorzaak gevonden: mijn placenta bevatte meerdere ontstekingen en werkte daardoor onvoldoende. Een aandoening die in principe iedereen zou kunnen overkomen, omdat hij onzichtbaar is op de echo, zo vertelt ze. We hebben, met andere woorden, pech gehad en zijn ‘de statistieken’: iemand moet aan de verkeerde kant van de medaille staan, nu zijn wij dat. Verder bleek uit hun onderzoek dat Nova waarschijnlijk enkele uren voor haar hartje onvindbaar bleek, is overleden.
Bij het ophangen stromen de tranen over mijn wangen. Had ik niet gewoon eerder aan de bel moeten trekken? Ben ik afgelopen maanden ziek geworden zonder het te weten? De onmacht neemt het over. Het liefst zou ik keihard schreeuwen, maar dan slaat mijn lieve zesjarige dochter een armpje om me heen. “Ik hou van jou, mama,” zegt ze. Door de tranen heen glimlach ik onwillekeurig weer. “Ik ook van jou, lief!” Wat heb ik toch een lieve dochters, en wat had ik Nova daar intens graag bij gehad.
Later die week bespreek ik mijn verdriet, schuldgevoel en zorgen met de verloskundige en een goede vriendin. Allebei drukken ze me op het hart dat schuldgevoel geen zin heeft. Ook omdat dit soort complicaties doorgaans zorgen voor een ziek(er) kindje: “Je weet gewoon niet of ze het anders wel zou hebben gered.” Hun eerlijkheid helpt me om de situatie beter te kunnen plaatsen. Uiteindelijk leef ik liever zelf een leven lang met diep verdriet, dan dat ons meisje was geboren en altijd pijn zou hebben.
Verder besef ik dat het ergens misschien maar goed is dat toen ik écht begon te twijfelen aan een goede afloop (niet dat vage zweempje van onzekerheid dat ik de rest van de negen maanden had), ik niet heb aangedrongen op verder onderzoek. Hadden we toen contact gezocht, dan had ze het waarschijnlijk ook niet gehaald.
Ik snap dat het misschien voor jou als lezer voelt als een lege huls, want per saldo krijg je ons meisje niet terug met dit soort relativeren. Toch hangt dat volgens mij samen met rouwen. Je probeert het op de een of andere manier te plaatsen om te kunnen doorgaan. Want dat moet.
De rest van de week loop ik nog steeds een beetje met mijn ziel onder mijn arm, maar dat knagende schuldgevoel is eindelijk weg.
Volg je Oorverdovend Stil ook op Instagram? Hier vind je praktische tips, verhalen en nog veel meer.
Uitgelichte afbeelding ©Soho A Studio – Shutterstock
Het klinkt zo stom om te zeggen maar wat fijn dat er een oorzaak gevonden is. Zo kan het wellicht beter een plekje krijgen. En dat schuldgevoel, goed dat het weg is want niemand heeft er schuld aan. Wat je al zei dikke pech. Wat hadden we het graag anders gezien, je lieve meisje bij jullie. Maar wat zal ze op jullie neerkijken met niets anders dan liefde en trotsheid.
Nee hoor, ik vind het niet stom klinken. Het is inderdaad precies zoals het is. Daardoor kan je alles iets beter plaatsen.
Dank je wel voor je superlieve woorden <3
Dit heb je zo mooi verwoord…..hier zijn geen woorden voor……wat ben je een sterke vrouw en misschien kun je het nu beter een plaatsje geven….maar Nova is voor altijd bij jullie in jullie hart en daar zal ze blijven, Bedankt dat je dit hebt willen delen. Wellicht besef je het niet maar je helpt er ook andere mensen mee hun verdriet te verwerken. Ik zelf heb 35 jaar geleden een miskraam gehad maar daar werd niet over gebabbeld in die tijd, dat kon niet en dat mocht niet , maar ook ik zal die dag nooit vergeten.
Dank je wel lieve Nicole!
Wat rot dat je daar alleen doorheen hebt moeten gaan. Wat dat betreft gingen die dingen vroeger zo anders, heftig hoor. Snap dat je die dag nooit vergeet, het blijft toch iets dat je je hele leven moet meedragen.