2 | Zwart op wit zien we het bewijs: alles is weg

8 oktober 2020

Lief dagboek,

Als op de automatische piloot rijden we richting het ziekenhuis. Elke stap die je vanaf nu zet, brengt je dichter bij de waarheid. Een waarheid die je leven voorgoed zal veranderen en die elk laatste sprankje hoop wegvaagt. Terwijl elke vezel in ons lijf schreeuwt om rechtsomkeert te maken en te vluchten voor die verschrikkelijke boodschap, weten we ook dat we geen keuze hebben. Het is één van die momenten in het leven waarop je weet dat jij degene bent die de hele situatie zal moeten dragen. Het enige dat ik kan doen is instinctief bidden om kracht, ondanks dat ik niet gelovig ben opgevoed.

Zenuwachtig laat ik me niet veel later op het ongemakkelijke ziekenhuisbed zakken. Het voelt op een rare manier vertrouwd en neemt me mee naar november 2019. Nadat de gynaecoloog meende een mola-zwangerschap te zien, moest ik direct die dag nog een curettage ondergaan. Geen bijster opbeurende associatie dus. Gelukkig begrijpt de dienstdoende arts meteen de ernst van de situatie, zowel vanwege onze voorgeschiedenis als de huidige situatie, en ze smeert snel de vertrouwde gel op mijn buik. Praten doen we later wel.

Ik adem diep in en kijk stak naar het scherm, tegen beter weten in met een piepklein beetje hoofd dat ze toch nog leeft. Heel even veer ik op, omdat ik rechts op het scherm een rood stroompje voorbij zien gaan. Maar het is Nova’s bloedsomloop niet. Het is die van mij. Er is geen weg meer terug. Zwart op wit zien we het bewijs dat het klaar is. Onze dromen, onze hoop, het intense verlangen om binnenkort heel veel met ons kleine meisje te kunnen gaan knuffelen, haar te zien opgroeien. De blijdschap van haar zussen die uitkeken naar een baby’tje om te mogen verzorgen…

Alles is weg.

Discreet trekken de artsen en verloskundigen zich terug om ons de ruimte te geven en het slechte nieuws te laten bezinken. In plaats van de huilbui die ik had verwacht, overheerst vooral een praktisch gevoel. Ik wil iets ondernemen. Een directe keizersnede, doorpakken – nu we er toch zijn(*) – en de controle enigszins terugnemen in deze nachtmerrie. Helaas zit er voor mij niets anders op dan wachten, meldt de gynaecoloog na terugkomst in de kamer. Ik mag een pilletje innemen om mijn baarmoedermond te laten rijpen en me mentaal gaan voorbereiden op de bevalling, enkele dagen later. Ze kunnen me wel een ruggenprik aanbieden, zodat ik de fysieke pijn in elk geval gedeeltelijk kan uitschakelen. Een schrale troost, maar het is iets.

(*) Bij de constatering dat een kindje in de buik is overleden, komt het regelmatig voor dat vrouwen gelijk willen bevallen. Het liefst met een keizersnede, in plaats van via de natuurlijke weg. Toch is dat laatste nog altijd het advies. Een keizersnede blijft immers een operatie en daarna moet je revalideren. Wil je nog meer kinderen, dan kan dit een (fysiek) probleemloze zwangerschap in de weg staan doordat je een verhoogde kans hebt op een placenta praevia. Verder draagt een uitgestelde bevalling bij aan het verwerken van de naderende stilgeboorte.

Verslagen hoor ik de rest van het gesprek aan op de automatische piloot. Werkelijk alles in mijn lijf doet pijn. Zoveel dat ik helemaal niet kan huilen op dat moment, alsof ik lamgeslagen ben en volledig geblokkeerd. Met een steen in mijn maag ga ik weer in de auto zitten. Maar tijd om in te storten is er nog helemaal niet: we moeten iedereen gaan vertellen dat Nova niet meer leeft.

Volg je Oorverdovend Stil ook op Instagram? Hier vind je praktische tips, verhalen en nog veel meer.

Uitgelichte afbeelding ©Soho A Studio – Shutterstock