10 oktober 2020
Ik zit als een soort boeddha op bed: zelfde postuur, compleet zen en stralend. De verpleegkundigen van de bevalafdeling rijden ons de bevalkamer weer in, waar de verloskundige nog zit te wachten. Ze feliciteert ons en bewondert de prachtige baby in mijn armen. Want wat is ze mooi! Ik kan eerlijk gezegd ook niet wachten tot er foto’s van haar worden gemaakt!
De ironie wil dat ik tijdens de zwangerschap nog dacht dat het me zo mooi leek om een geboortefotograaf te hebben. Vanwege de kosten lieten we dat toen echter zitten. Dat we die fotografe nu alsnog krijgen vanuit Stichting Still voelt nu dus een beetje wrang: hoe prachtig dit initiatief ook is, ik had natuurlijk het allerliefst thuis gezeten met mijn eigen amateuristische foto’s van je huilende baby. Maar goed, het is niet zo en ik ben intens dankbaar dat dit mogelijk is. Dat iemand die je niet kent zoiets waardevols voor je wil doen.
De fotografe is een ontzettend lief, leuk mens waarmee het gelijk klikt. Ze vertelt dat we het meteen moeten aangeven wanneer alles te veel wordt, maar dat gevoel hebben Ro en ik eigenlijk allebei geen moment. In tegendeel, ze blijft langer dan we hadden durven hopen en maakt foto’s van alle belangrijke momenten die dag. Belangeloos. Zonder ons ook maar een moment het idee te geven dat ze er nu wel klaar mee is, omdat het wat langer duurt. Dit is echt het dierbaarste wat iemand je op zo’n moment kan geven, net als de enorme steun die onze verloskundige die dag trouwens is.
En dat raakt me. Het zijn allebei mensen die we niet (heel) goed kennen, maar die zonder twijfel dit moment met ons willen delen. Die een deel van hun tijd aan ons besteden, tijdens zo’n kwetsbaar moment. Met grote dank aan het coronavirus mag het allemaal niet, maar het liefst zou ik ze heel hard willen knuffelen en ze laten voelen hoe ontzettend we waarderen wat ze voor ons doen.
De fotografe klikt rustig door terwijl Nova nog altijd op mijn borst ligt, en vraagt of ik even wil gaan verzitten. Met mijn ene hand houd ik ons kleine meisje stevig vast, zodat ze niet verschuift, mijn andere zet ik naast me neer. Heel even vraag ik me af waarom het bed zo vreemd warm en zacht is en voelt alsof ik op iemand leun, tot ik besef dat ik die hand midden in de placenta heb geplant die daar in een bakje ligt voor een foto straks. Ik schiet zonder enige remming in de lach. Lekker handig!
Ik hoef verder niets te doen voor de foto’s (wat misschien ook maar beter is), alleen maar lekker liggen en genieten van Nova en Ro naast me. Ik aai vol liefde over haar haartjes en babyzachte wangetje. Doordat ze nog warm is en haar gezichtje zo gaaf, voelt het bijna alsof ze nog leeft en rustig slaapt. Dat maakt het allemaal niet eng, waar ik vooraf nog even bang voor was, maar eigenlijk ontzettend normaal. En dat in een situatie die dat allesbehalve is.
Hoewel ze duidelijk overleden is, voel ik toch een bepaalde rust over me. Dit is mijn meisje. Hier heb ik negen maanden alles voor gegeven, naartoe geleefd en naar uitgekeken. Mijn moedergevoelens zijn daardoor net zo groot als bij de andere drie. Waar ik me vanmorgen nog voorbereidde op iets afschuwelijks, bleken mijn zorgen gelukkig ongegrond. Dit is een prachtig moment waarin de liefde compleet overheerst en wat ik, ook in positieve zin, van mijn leven niet meer zal vergeten.
Voor het eerst besef ik namelijk hoezeer je ergste verdriet hand in hand kan gaan met zo’n mooi gevoel. Niemand kan dit van me afnemen. Zij hoort bij ons, net zoals onze andere drie meisjes. Ondanks dat dit kleintje helaas maar heel kort bij ons mag blijven.
Op een gegeven moment begint mijn rug pijn te doen van de onhandige houding waarin ik op bed lig en ik geef aan dat ze kunnen beginnen met de onderzoekjes van Nova. Ze wordt gewogen (2.456 gram, wat erg klein is voor een bijna volgroeide baby), gemeten en een verpleegkundige neemt hand- en voetafdrukjes voor ons. Daarna volgen andere onderzoeken om te kijken of ze een oorzaak kunnen vinden voor haar overlijden. De fotografe legt nog steeds alles voor ons vast.
En dan is het tijd om haar samen aan te kleden. Ro tilt het aankleedkussen heel voorzichtig op en legt Nova op bed. De realiteit komt plots keihard binnen. Voor me ligt ons mooie meisje, maar eigenlijk voor de allereerste keer zie ik hoe verschrikkelijk weerloos ze eigenlijk is. Haar kwetsbaarheid vliegt me aan en ik breek. Alle emoties van die dag komen eruit. Ons meisje had moeten huilen, spartelen, rood moeten aanlopen…
Voor het eerst die dag is de stilte oorverdovend.
Volg je Oorverdovend Stil ook op Instagram? Hier vind je praktische tips, verhalen en nog veel meer.
Uitgelichte afbeelding ©Soho A Studio – Shutterstock
