15 oktober 2020
Een van de dingen die ik een tikje onderschatte, zo blijkt wanneer ik voor de kast sta, is het uitzoeken van passende rouwkleding. Mijn negenmaandenflubberbuikje kan door voor een pronte twintigweken, en ik heb eigenlijk alleen maar positiekleding in de kast hangen. Allemaal spullen die pijnlijk hard herinneren aan Nova en wat had moeten zijn, en die bovendien inmiddels net niet meer passen. Ik ben te dik voor mijn normale kleren en eigenlijk net te dun voor wat ik droeg tijdens mijn zwangerschap. Daarnaast is alles wat ik heb zwart óf heel erg zomers, dus verre van ‘lichte, luchtige kleuren’ – de dresscode die ik aan de rest heb doorgegeven. Tot zover mijn eigen mooie plannen.
Eigenlijk slaat het nergens op, dit oppervlakkige getwijfel voor de kledingkast. Alsof het ook maar iemand een moer kan schelen dat ik vijftien kilo te zwaar ben. Alsof het mij zou moeten kunnen schelen. Maar toch, ik wil uit respect naar ons meisje op mijn best verschijnen. Niet zo kwetsbaar en pas bevallen. Het hele plaatje klopt van geen kanten: dat lelijke netbroekje en oversized maandverband onder je kleding én op hoge hakken, omdat je er nog iets van probeert te maken. Een poging normaal te doen in een situatie die dat absoluut niet is.
Uiteindelijk pak ik een positiebroek die lekker zit en een shirtje dat mijn buik nog enigszins verdoezelt. Al besef ik, zodra we in de auto richting het rouwcentrum rijden, dat het geen bal uitmaakt. Die steen in je maag zit er toch wel. Of je nu in je trainingsbroek zit of een strakke galajurk.
En dan is het zover. Een week nadat we hoorden dat haar hartje niet meer klopte, is het tijd om afscheid te gaan nemen. Van haar, van die verschrikkelijke eerste week. Alle liefde die we Nova hadden willen geven, steken we nu in deze dag en elkaar. Voor de laatste keer deze week lopen Ro en ik hand in hand het kleine kamertje van het rouwcentrum binnen. Daar ligt ze. Ons poppetje. Nadat we allebei op onze eigen manier voor de allerlaatste keer afscheid van haar hebben genomen, pakken we het deksel van de mand en sluiten hem voorzichtig af.
De uitvaartondernemer komt binnen, bespreekt enkele laatste punten met ons en dan is het echt zover. Ro en ik tillen Nova samen op en lopen met haar naar de auto waarmee ze naar het crematorium wordt gereden. Ik probeer bewust het oogcontact te vermijden met de liefdevolle rij dierbaren die op ons wacht – alleen al omdat ik straks verder hoop te komen met mijn toespraak dan ‘Lieve allemaal’.
Bij het crematorium oogt de lucht grauw, passend bij hoe we ons voelen. De veldbloemen bloeien nog prachtig, ondanks dat het al oktober is, en het is gelukkig rustig. Omdat ik merk dat mijn voeten zeer beginnen te doen (pumps na negen maanden op gympies waren geen bijster briljant idee), besluit ik om Nova vast naar binnen te brengen. Al snel komen onze twee jongsten bij ons staan. De een slaat een arm om mij heen, haar iets jongere zusje knuffelt Ro. Hoe hartverscheurend realistisch dit is, zo voelt het tegelijkertijd alsof ik toeschouwer ben van mijn eigen leven. Het is goed dat we de uitvaart zo bescheiden hebben gehouden.
Samen met de kinderen, de meiden en onze neefjes, steken we vijf waxinelichtjes aan. Mijn zusje heeft kleurboekjes meegenomen voor ze. Onze zesjarige reageert enthousiast als ze een Sinterklaaskleurplaat tegenkomt en gaat lekker zitten kleuren. Die van vijf kruipt tegen mij aan en wil graag samen iets maken. Stiekem ben ik daar wel blij om: het biedt wat afleiding van het onvermijdelijke. Met alles wat ik in me heb, probeer ik me sterk te houden. Ik moet praten straks, voor mezelf, maar vooral ook voor haar.
Een kwartiertje later stapt de uitvaartondernemer binnen en knikt discreet dat het zover is. Ik sta op. In het kort vertel ik iedereen uit wat de bedoeling is en met Ro naast me begin ik te praten. Over liefde, over Nova en de betekenis van de uitgekozen muziek. En dan dan klinken de eerste tonen. Ik verberg mijn gezicht tegen Ro’s schouder. Het verdriet raast door mijn lijf, ik voel de wanhoop van die allereerste dagen en zou het liefst wegrennen, met Nova dicht tegen me aan. Ik wil dit helemaal niet!
Onze jongste twee dochters en oudste neefje staan tegen ons aan en geven een hele dikke knuffel. Met brandende, ingehouden tranen voel ik naast verdriet ook weer kracht door mijn lijf. Ik wil hen, ondanks de verschrikkelijke omstandigheden, een mooie herdenking geven. Iets waar ze op terug kunnen kijken en kracht uit kunnen halen. Dat lukt niet als ik hysterisch moet worden afgevoerd. Terwijl de laatste tonen van de muziek wegebben, loopt iedereen om beurten langs haar mandje en legt een witte roos neer.
Ro, de kinderen en ik blijven achter. We houden elkaars hand vast en staan in een kring om onze jongste dochter heen. Voor het eerst en voor het laatst met zijn zessen, schiet door me heen. Om beurten mogen de meisjes iets zeggen tegen hun jongste zusje en dan lopen ze aan de hand van hun grote zus richting de gang. De rest wacht om hen op te vangen.
En dan is het stil. Een straal zonlicht schijnt door het raampje, precies op haar mandje. Ro en ik kijken elkaar aan en houden elkaars handen vast boven Nova. Even, heel even, is er op dat moment geen verdriet, maar alleen wij drieën en een enorme hoeveelheid liefde.
Meisje… Wat hadden graag de normale weg met je bewandeld, maar wat ben ik ook dankbaar dat deze dag precies loopt zoals we hoopten. Het moment is zo dierbaar dat het ons de rest van de dag kracht geeft. Met een dubbel gevoel nemen we afscheid van haar, van deze ruimte, en lopen we hand in hand naar buiten.
Buiten staan vier kinderen uitgelaten te springen met een flesje bellenblaas in hun hand. Ze proberen de mooiste en grootste te blazen, speciaal voor hun kleine nichtje en zusje. Voor hen is er op dat moment even geen zware uitvaart meer, ze kunnen gewoon kind zijn. Een dikke hommel zoemt loom van bloem naar bloem en lijkt mee te genieten van hun plezier. Ro en ik kijken elkaar even aan en knijpen zacht in elkaars hand.
Alles is zo gegaan als we hoopten en alles klopt. Alleen de reden waarom we hier zijn niet.
Volg je Oorverdovend Stil ook op Instagram? Hier vind je praktische tips, verhalen en nog veel meer.
Uitgelichte afbeelding ©Soho A Studio – Shutterstock
