3 | Hoe moeten we het de meisjes vertellen?

9 oktober 2020

Met een hart dat letterlijk zeer doet, lopen we het ziekenhuis uit. We zwijgen, allebei verzonken in onze eigen gedachten. Allebei weten we dat de volgende stap minstens zo moeilijk wordt als het beeld dat we zojuist voor onze kiezen kregen: we moeten anderen gaan vertellen dat ons meisje niet meer leeft. Hun zusje, nichtje, kleinkind…

Marco Borsato verwoordde dit ooit zo mooi in De Waarheid: hoe vertel je iemand dat de aarde niet meer rond is, dat de vogels niet meer vliegen en de zon niet langer schijnt…? Ik heb werkelijk geen idee. Hoe kan je een ander uitleggen wat je zelf nauwelijks nog bevat?

Ik begin met onze oudste, die nog thuis is omdat ze straks dansles heeft en wat huiswerk wilde afronden. Ze wist wel dat we naar het ziekenhuis gingen en dat de verloskundige Nova’s hartje niet kon vinden met de doptone, maar dat neemt de rauwe werkelijkheid van mijn boodschap niet weg. Mijn hart krimpt ineen zodra ze opneemt. Ik weet dat er niemand is die haar op dit moment kan opvangen, maar wil haar ook niet langer in onzekerheid en onwetendheid laten zitten. Het is kiezen uit twee onmogelijke kwaden.

Misselijk van verdriet, en tegelijkertijd zo duidelijk mogelijk, vertel ik wat we zojuist hebben gezien. Dat haar zusje inderdaad niet meer leeft. We praten allebei op de automatische piloot, in een soort shocktoestand. Ze wil toch gaan dansen, geeft ze twijfelend aan, ter afleiding. Iets dat pubers vaak doen na zo’n heftige mededeling, lees ik later. Ik spreek uit dat ze vooral haar hart moet volgen en dat ik achter haar beslissing sta. Meer kan ik even niet doen.

Daarna is mijn zusje aan de beurt. Zodra ik haar stem hoor, breek ik. Het voelt verschrikkelijk om haar op de hoogte te brengen, net als mijn ouders en andere familieleden die dichtbij staan. Waar je bepaalde gebeurtenissen op een bepaald moment wel kan relativeren, blijft dit één van de verschrikkelijkste dingen die ik ooit heb moeten doen. Elke keer opnieuw breekt mijn hart in duizend stukjes – en het is niet eens de laatste keer. We moeten ook onze andere dochters nog inlichten.

Bij mijn ouders voor de deur halen we allebei nog een keer diep adem. Alles oogt zoals eerder op de dag, maar toch is het compleet anders. Ro knijpt zacht in mijn hand en we stappen naar binnen. De meisjes rennen verwachtingsvol op ons af, kijken nieuwsgierig naar mijn buik en vragen enthousiast: “Zit de baby in de auto?” Het dringt dan pas tot me door dat ze dachten dat we naar het ziekenhuis gingen voor de bevalling.

Als verdoofd probeer ik de brok in mijn keel weg te slikken en glimlach dat we thuis alles zullen vertellen. De situatie is verschrikkelijk surrealistisch. Zij eten vrolijk van de patatjes die oma hen heeft meegegeven, wij maken ons op voor een mededeling die hun leven voorgoed zal veranderen. Ik bedoel, hoe kan je in vredesnaam uitleggen aan een kindje dat baby’s ook kunnen overlijden? Zeker als je voorheen alle zorgen rondom de dood suste met de uitspraak dat doodgaan eigenlijk alleen gebeurt als je oud bent.

De oudste van de twee doorbreekt ongeduldig de stilte. “Vertel nou wat er is gebeurd!” Ro kijkt me aan, ik neem het woord. Het is een warrig relaas over dat kindjes in de buik soms ziek worden. Dat dit bijna nooit voorkomt, gelukkig, maar helaas bij ons wel. Dat Nova niet meer leeft. Onze zesjarige is oud genoeg om nog te herinneren dat we onze opa’s twee jaar geleden verloren en dat dood betekent dat je nooit meer terugkomt.

Haar tranen zijn hartverscheurend. “Ik keek zo uit naar een zusje!” Niet veel later huilen we in elkaars armen om een verloren toekomst, om het gat dat ze achterlaat en de intense pijn die dit doet. Meer dan ooit voel ik dat de tranen van je kind echt de verschrikkelijkste vorm van verdriet zijn die er maar bestaat. Zeker wanneer je weet, zoals in dit geval, dat er werkelijk niets is dat je kan doen om ze weg te nemen. Juist na afgelopen periode, waarin we extra toeleefden naar haar geboorte, omdat mijn vaders operatie was geslaagd. We waren allemaal toe aan iets positiefs: nieuw leven, knuffelen met de baby en de roze wolk.

En nu is er niks meer.

Vlak voor bedtijd spreken we af dat ik kom logeren op de kamer van de meisjes. We knuffelen ze extra stevig voor we het licht uitdoen. Beneden praten Ro heel lang over wat er is gebeurd, appen enkele vrienden over vandaag en blijven hoofdschuddend herhalen dat het zo onwerkelijk is. Hoe kan dit toch? Ik was er bijna! 39,5 week, op de kop af. Waarom was de laatste controle goed? Waarom waren er geen voortekenen – behalve dat waardeloze gevoel dat ik de hele zwangerschap maar niet van me af kon schudden.

Zuchtend beken ik dat ik enorm opzie tegen zaterdag. Hoe moet ik gaan bevallen van een kindje dat niet meer leeft? Waarom mag ik geen keizersnede? Dat het andere moeders ook lukt, daar heb ik geen boodschap aan. Ik voel me verscheurd, zwak, gebroken en zou het allerliefste keihard wegrennen. Bovenop alles moet ik dat stomme pilletje nog innemen dat de baarmoedermond rijp maakt voor de bevalling.

Het is een rare situatie. Je weet dat je kindje is overleden, want dat heb je gehoord van de deskundigen en je kreeg de bevestiging op het scherm. Toch voelt het innemen van de medicatie alsof je eigenhandig bijdraagt aan het hele proces. Alsof het jouw schuld is dat ze straks stil geboren wordt. Want wat als ze nog… Nee. Ik weet best dat ze niet meer leeft, maar toch. Bovendien voelt het toch een beetje alsof je al afscheid moet nemen, alsof het een bevestiging is van een werkelijkheid die je het liefst zou ontkennen.

In de nacht die volgt, slaap ik nauwelijks. Elke keer dat ik wakker schiet, komt de rauwe werkelijkheid als een mokerslag binnen. Het is geen nachtmerrie. Uitgeput val ik steeds weer in slaap. Huilend, met mijn handen om mijn buik gesloten.

Ons kleine meisje… Hoe moet ik zonder jou?

Volg je Oorverdovend Stil ook op Instagram? Hier vind je praktische tips, verhalen en nog veel meer.

Uitgelichte afbeelding ©Soho A Studio – Shutterstock