Op de foto in het tijdschrift voor me staat een pas bevallen vrouw. Kwetsbaar naakt, prachtig. En dan bedoel ik niet het gelikte instagramplaatje van een moeder die al binnen twee weken haar oude postuur terug heeft en vol in de make-up ligt te doen alsof iedereen er zo uit ziet in de kraamtijd. Ik bedoel zacht, rond, echt, zoals het hoort. In haar armen ligt een tevreden baby te slapen met lekkere bolle wangetjes, veilig dicht bij zijn moeder.
Het kader ernaast vertelt me dat dit haar vierde kindje is. Meer is er niet voor nodig. Nova… De tranen schieten voor het eerst sinds weken weer in mijn ogen en man, wat doet het pijn. Ik mis haar zo erg. Met mijn ogen dicht probeer ik me even voor te stellen hoe fijn het was geweest als ze nu op mijn borst had liggen slapen en hoe ik haar dan met beide armen had gekoesterd. Hoe hard ik zou genieten. Maar er is niks. Ik voel alleen de rondingen van mijn eigen lijf.
Het lijf waar ik van hou en dat ik tegelijkertijd soms ook oprecht haat. Want het is uiteindelijk toch een deel van mijn lichaam geweest dat ziek raakte, waardoor ons meisje onvoldoende voeding kreeg en dat uiteindelijk niet overleefde. Natuurlijk weet ik heus wel dat ik niets kon veranderen aan wat is gebeurd, dat we gewoon een geval van ‘domme pech’ zijn en een eventuele schuldvraag daardoor geen rol speelt, maar die kennis doet daar op dit soort momenten even niets aan af.
De tranen rollen over mijn wangen. Vandaag is alles gewoon verschrikkelijk kut. Pardon my French. Waar ik meestal redelijk nuchter kan kijken naar de situatie en het beredeneer met stomme dooddoeners als ‘het leven gaat door’ en ‘we kunnen er niks aan veranderen’ lukt dat vandaag even niet. En ik weet het, dat hoeft ook niet, want ‘ik ben ook maar een mens’ en ‘het mag er zijn’. Je ziet het. Op de een of andere manier zorgt deze hele situatie ervoor dat ik écht alleen nog maar in flauwe clichés kan praten. Maar toch, verdriet is gewoon in zijn algemeen niet mijn favoriete emotie.
Vandaag ben ik echter blij dat ik me zo voel. Klinkt misschien een beetje raar, maar het gros van de tijd doe ik dappere pogingen om mijn hoofd boven water te houden voor de rest van het gezin. Om letterlijk niet te verzuipen in mijn verdriet. Dat lukt in mijn geval eigenlijk alleen maar door de gebeurtenissen rationeel te plaatsen in het geheel, en de hele ‘waarom wij’-vraag los te laten. Door de scherpe pijn helemaal te doorvoelen, krijg ik toch de bevestiging dat elke vezel in mijn lijf haar nog steeds intens mist. Dat ik nog eens voel dat ze gewoon hier had moeten zijn. En ik voel ineens weer wat ik eerder ook besefte: er stroomt liefde over mijn wangen.
Liefde voor een meisje dat ik nooit mocht leren kennen.
Volg je Oorverdovend Stil ook op Instagram? Hier vind je praktische tips, verhalen en nog veel meer.
Uitgelichte afbeelding ©Johan Larson – Shutterstock
Weer zo prachtig geschreven.