De titel is misschien een beetje vreemd, want je moet natuurlijk helemaal niets. Maar een miskraam of stilgeboorte delen via social media blijft een heikel punt. Hoewel ik niets voor je kan beslissen, hoop ik je met dit artikel een beetje op weg te helpen in de keuze die je hierin maakt.
Stilgeboorte delen met de buitenwereld
Persoonlijk deelde ik ons verhaal met de buitenwereld, deels omdat ik een paar maanden daarvoor online had verteld dat ik zwanger was. Als er vervolgens geen babynieuws kwam, zou dat raar voelen. Toch kan ik me voorstellen dat niet iedereen zich er prettig bij voelt. Zeker als niemand wist dat je zwanger was of wanneer je allemaal mensen in je volgerslijst hebt staan waartegen je dit ook niet in het dagelijks leven zou vertellen, heeft een post op je socials weinig zin.
Mijn belangrijkste stelregel voor online berichten is dan ook: deel alleen wat je in het dagelijks leven ook kwijt wil. Hoewel ik de impact van onze situatie en ons verhaal onderschatte, wist ik dat wat ik online deelde aan de schoolpoort besproken kon worden. Dat is een keus die ik bewust maakte. Denk hier zelf daarom goed over na: wil jij dat? Of hoop je juist dat je er met niemand over hoeft te praten? Verder kan je onderstaande voordelen en nadelen gebruiken om te beslissen waar jij je goed bij voelt. Ook vertel ik hoe ons verhaal mijn Instagramkanaal deed ‘ontploffen’. Hopelijk voel je na het lezen van dit artikel hoe jij erin staat en wat jij wil.
Deel je de stilgeboorte op social media?
Onderstaande voor- en nadelen van het online posten over de stilgeboorte blijven uiteraard een indicatie. Bij twijfel zou ik het voorlopig niet doen tot je wel zeker van je zaak bent.
Voordelen van het online delen van jullie stilgeboorte
- Je komt makkelijker in contact met andere moeders die een stilgeboorte meemaakten. Dat kan heel waardevol zijn, omdat zij snappen door welk proces je nu gaat.
- Online delen over de stilgeboorte helpt om dit onderwerp bespreekbaar te maken.
- Anderen zullen sneller op je afstappen wanneer ze weten dat je een stilgeboorte hebt meegemaakt. Op die manier verlaag je de drempel om te kunnen praten over jullie kindje.
Nadelen van het online delen van jullie stilgeboorte
- Het onderwerp is ontzettend persoonlijk. In bepaalde functies is het delen van persoonlijke informatie niet handig; in andere situaties voel jij je er misschien niet prettig bij. Uiteindelijk betekent het online zetten van je verhaal mogelijk wel dat de buurvrouw van vijf huizen verderop op je stoep kan staan. Of dat de caissière je aanspreekt in een volle supermarkt.
- Wanneer niemand wist dat je zwanger was, bijvoorbeeld omdat je nog niet zo ver was, kan je het makkelijker voor jezelf houden en de tijd nemen om het eerst een plekje te geven in je leven voor je het verdriet deelt.
- Je wil anderen niet confronteren met jullie verdriet. Zeker niet als je veel zwangere vrouwen kent op het moment.
- Anderen voelen de behoefte om hun verhaal met jou te delen. De één ervaart dit als verbindend, maar een ander juist als verstikkend.
Deel je online foto’s van jullie overleden kindje?
Wat deel je als je iets online zet? Er zijn verschillende mogelijkheden. Zo plaatsen sommige ouders een vlinderemoji of een sterretje achter de naam van jullie overleden kindje. Op die manier benoem je subtiel dat je een kindje hebt dat niet meer bij jullie is, zonder meteen een heel verhaal online te zetten. Anderen schrijven wel een uitgebreidere post.
Je kunt er dan voor kiezen om een foto van je overleden kindje online te zetten. Zeker als jullie een fotograaf kregen van Stichting Still of Stichting Make a Memory zijn dat heel mooie, professionele foto’s – soms van een handje of voetje. Het voordeel daarvan is dat je anderen met dergelijke gedetailleerde foto’s minder snel ‘afschrikt’. Nu klinkt dat wellicht wat onaardig, maar voor sommigen is een foto van een overleden kindje een behoorlijke trigger. Bijvoorbeeld omdat ze zelf een zwangerschapsverlies meemaakten, omdat ze op dat moment zwanger zijn of om een andere reden.
Een alternatief is een mooie natuurfoto of een speciaal moment dat deze periode kenmerkte. Denk aan een brandend kaarsje, je zwangere buik, jullie handen ineen gevouwen of misschien de bloemen uit het rouwboeket. Omdat je foto en verhaal online komen (en dus bereikbaarder worden voor een grotere groep mensen, waaronder collega’s en misschien klasgenoten of vrienden van vroeger), kan je hier het best langer over nadenken. Pas wanneer je volledig achter je bericht staat, zet je het online.
Er zijn overigens ook ouders die een herkenbare foto van hun kindje plaatsen. Of jij dat wil, is aan jou. Zelf vind ik het nog steeds behoorlijk confronterend om te zien, maar tegelijkertijd is het jouw kindje. Bovendien zijn professionele foto’s vaak heel mooi en liefdevol geschoten, waardoor het soms lijkt of je kindje slaapt. Toch is het goed om in je achterhoofd te houden dat deze foto’s een reactie kunnen oproepen bij anderen.
Mijn ervaring: Instagram ‘ontplofte’
Persoonlijke verhalen op blog en socials
Kort na de geboorte van Nova kriebelde het. Ik schreef al vaker over ons gezin op De Mamagids, ook over mijn miskraam en zelfs mijn menstruatie was meerdere keren onderwerp van schrijven. Dus in die zin had ik weinig scrupules meer, als ik eerlijk ben. Toch voelde het erg kwetsbaar om te schrijven over mijn rouwproces. Iedereen kon het immers lezen: ouders van school, maar ook volslagen onbekenden. Moest ik dit wel doen?
Toch won uiteindelijk mijn voornemen om stilgeboorte bespreekbaar(der) te maken. Niet om andere zwangere vrouwen de stuipen op het lijf te jagen natuurlijk, maar om te voorkomen dat het gesprek compleet stilvalt als je je stilgeboren kindje noemt. Nova mag er uiteindelijk ook zijn. Want hoewel ze ons als gezin niet definieert, blijft ze voor altijd onderdeel van wie we zijn.
Instagrampost over de stilgeboorte
Dat ik schreef, had ook te maken met een paar berichtjes die langzaam binnendruppelden. Mensen die wisten dat ik in verwachting was, vroegen zich af hoe het ging en of we lekker aan het genieten waren met onze kleine meid. Elke keer draaide mijn maag om. Ik moest straks, als een soort Grinch, hun zorgeloosheid de nek omdraaien.
Uiteindelijk besloot ik ons verhaal in een blog op te schrijven en een aanvullende post te maken op Instagram. Gewoon een neutrale foto van mijn buik, maar wel met de verdrietige mededeling dat Nova stil ter wereld was gekomen. Ik legde mijn telefoon ondersteboven weg en zuchtte eerst eens diep. Of mensen nu zouden reageren of niet, in elk geval wisten ze hoe het zat en zou ik niet elke keer opnieuw hoeven vertellen wat er was gebeurd.
Tegen de tijd dat ik weer op mijn scherm keek, zag ik de talloze reacties. Ook onder het artikel zelf. Allemaal verslagen berichtjes, maar ook lieve woorden en een hart onder de riem. Soms van mensen van wie je het niet eens verwachtte, een andere keer zelfs van onbekenden. Noem het oppervlakkig, maar het deed me echt enorm goed.
Welk effect heeft het als je je verhaal online vertelt?
Laat voorop staan dat je een rimpeling teweeg brengt in een tot dan toe stille zee. Je weet niet tot waar de golven uiteindelijk zullen reiken, dus in die zin is het best kwetsbaar om je verhaal online te delen. Nu heb ik geen negatieve reacties gekregen, maar sommige mensen zijn harteloos vanachter hun toetsenbord. Daar moet je goed over nadenken. Verder is het belangrijk te beseffen dat wat online staat, er nauwelijks af komt. Persoonlijk ben ik daar helemaal oké mee; Nova hoort bij ons en ik vind het belangrijk over haar te praten. Maar dat is compleet persoonlijk. Niet iedereen vindt dat prettig.
Een onverwacht effect dat ik zelf meemaakte, is dat ik anderen ontmoette die hetzelfde meemaakte. Een aantal van hen staan opgenomen in dit overzicht met sterrenmama’s. We begrijpen elkaar zonder woorden, branden kaarsjes voor onze overleden kindjes met Wereldlichtjesdag of andere speciale momenten. Moeders die al jaren zwegen, namen contact met me op en deelden hun verhaal. En anderen mailden me over hun kindje. Dat voelt heel dankbaar, alleen al om hen een luisterend oor te kunnen en mogen bieden.
Persoonlijk? Binnen bepaalde grenzen
Inmiddels heb ik een eigen website opgezet over stilgeboorte, om anderen voor te lichten en mijn ervaring te delen. Ik hoop daarmee iemand te kunnen helpen – al zou ik natuurlijk het allerliefst zien dat dit helemaal nooit meer nodig is, omdat alle kindjes gezond en wel ter wereld komen. Maar dit alles wel binnen bepaalde grenzen. Zo wil ik dat mijn kinderen volledig achter de geschreven teksten kunnen staan en waak ik ervoor hen op een te persoonlijke manier te omschrijven. Uiteindelijk gaat het om mijn ervaring; zij vragen niet om een moeder die haar verhaal deelt.
Datzelfde geldt voor Ro. Zijn rol in dit hele verhaal blijft ondergeschikt. Niet omdat ik denk dat een website voor vaders met overleden kindjes een overbodige luxe zou zijn (in tegendeel), maar omdat het zijn verhaal is om te vertellen. Dat is niet, nooit, aan mij. De passages waarin hij wordt vermeld op de website zijn dus altijd met zijn persoonlijke toestemming. Een laatste advies dat ik je daarom wil meegeven, is om te bespreken met eventuele betrokkenen wat zij wel of niet prettig vinden. Probeer daarin een gulden middenweg te vinden.
Heb jij het verhaal rondom jullie stilgeboorte online gedeeld (of wil je dat gaan doen)? Of past dit niet bij jullie en houd je het liever voor jezelf? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen en tot welke conclusie jij kwam.
Volg je Oorverdovend Stil ook op Instagram? Hier vind je praktische tips, verhalen en nog veel meer.
Uitgelichte afbeelding ©fizkes – Shutterstock
